A new typology for Greek architecture has recently been approved within the national building legislation: as long as it features only one façade, merged with the ground, this subterranean type harking back to Santorini’s caved traditional architecture, became more attractive as it doubled the allowed surface of a residence in comparison to the traditional free standing typology. And from a modernist viewpoint, this new typology seems to lead to a flat glass façade recessed in the slope, embedding the orthogonal regularity of a glass villa. We instead proposed a hybrid: a glass façade that folds and refracts the natural relief of a slope. If this merging of architecture and earth sounds conceptual, it becomes literal with the overpowering section of ground stabilized behind the pool, a remnant of rock that seems preserved intact. Equally untouched is a land zone between the two residences that are each placed at a different level in the downhill plot, securing privacy in their courtyards. A slit in the ground forms an outdoor staircase that connects these two houses. Small instances of light are scattered in the houses, voids demarcating the ceilings. The two linear slots in the corridors leading to bedroom areas signify the transition to the more private zones of the house and encased in glass become outdoor plantation zones. The references remain geological: the fragment of the intact slope marking the facade resembles the topography of a beach interrupted by large rocks and the permeating light descending from skylights gives the feeling of a cave.

Αν ο σχεδιασμός ενός υπόσκαφου επιτρέπει μία μόνον όψη, το ερώτημα είναι πώς μπορεί να αποφύγει κανείς μια επίπεδη γυάλινη πρόσοψη βυθισμένη στην πλαγιά: πώς δηλαδή δεν θα υιοθετήσουμε την ορθογώνια κανονικότητα μιας μοντερνιστικής βίλας με το μπετονένιο προστέγαστρο της. Και πώς οι όποιες οπές αερισμού στην πίσω πλευρά θα συνδέονται με την καθημερινή κίνηση της κατοικίας. Αντί λοιπόν για την αντίθεση ανάμεσα στην ορθογώνια κανονικότητα και την ακανονιστία του φυσικού ανάγλυφου μιας πλαγιάς, προτείνουμε μια «ενδιάμεση» λύση: την πτύχωση της γυάλινης όψης που αρχίζει και σχετίζεται με την πτύχωση μιας υψομετρικής γραμμής. Αν η «επιρροή» αυτής της όψης από το έδαφος ακούγεται ως ένα βαθμό μεταφορική, γίνεται και κυριολεκτική με την παρεμβολή μιας νησίδας γης που διατηρείται σε κεντροβαρική θέση πίσω από την πισίνα, ένα τμήμα του φυσικού ανάγλυφου που μοιάζει να έχει διατηρηθεί άθικτο. Εξίσου απείραχτη μένει και μια ζώνη γης μεταξύ των δύο κατοικιών που τοποθετούνται η καθεμία σε διαφορετική στάθμη μέσα στο κατηφορικό οικόπεδο –διασφαλίζοντας ιδιωτικότητα στις αυλές τους. Μια σχισμή του εδάφους, η οποία μεταφράζεται σε μια υπαίθρια σκάλα συνδέει τις κατοικίες αυτές. Μικρές στιγμές φωτός, είναι διασπαρμένες μέσα στις κατοικίες, και προκύπτουν από τρύπες στις οροφές. Κυρίαρχο ρόλο παίζουν οι δύο σχισμές στους χώρους κίνησης των υπνοδωματίων, μέσω των οποίων φωτίζεται η εσωτερική πρόσβαση στα υπνοδωμάτια, ορίζοντας στο δάπεδο αντίστοιχα τμήματα φύτευσης. Η  αίσθηση της σπηλιάς που χαρακτηρίζει τα κτίρια, επαυξάνεται με έναν διαφορετικό τρόπο στα λουτρά των δωματίων -το φως εξακολουθεί να μπαίνει από μία μόνο πλευρά τους, αυτή της οροφής. Οι αναφορές παραμένουν γεωλογικές: η νησίδα εδάφους στην όψη δίνει την αίσθηση μιας παραλίας που διακόπτεται από μεγάλα βράχια και το φως στο εσωτερικό δίνει την αίσθηση μιας σπηλιάς.